Marynarz musi mieć szczęście

Wiecie państwo, kim jest na statku Jonasz? Jonasz może być stary, albo młody, chudy lub gruby, rudy, łysy, mały, wysoki. Nieważne. Ważne, że przynosi pecha. A to klimatyzacja się zepsuje, a to kucharz straci smak, a to tajfun nawiedzi wody, gdzie pływa statek. Jonasza należy więc znaleźć, wskazać i podczas rejsu obciążać go odpowiedzialnością za wszelkie dolegliwości. Oczywiście żartem, bo te wszystkie problemy są jednak wpisane w zawód marynarza. Można się ich spodziewać.

Gorzej z bankructwem właściciela statku, coraz częściej występującym, coraz bardziej dolegliwym. O tym, że kryzys dotknął światową żeglugę, wie już większość mieszkańców Wybrzeża. Mówią o tym marynarze, ich żony , rodzice, dzieci, wspominają sąsiedzi. Armatorzy tną koszty, stawiając kolejne statki "na sznurku". Ktoś czeka dłużej na wypłynięcie, ktoś szybciej wrócił.
Dobrze chociaż, że mógł wrócić.

Od kilkunastu dni opisujemy kłopoty polskich załóg dwóch statków pewnego norweskiego armatora. Wieści o bankructwie dopadły jeden statek w Wielkiej Brytanii, drugi w Portugalii. Marynarze z pierwszej jednostki, mimo stresów, ostatecznie wracają z Liverpoolu z tarczą. Dostali pieniądze, dojadą do domów. Zatrzymani w Lizbonie są w gorszej sytuacji. Musieli opuścić statek, usłyszeli, że jeśli dostaną , to tylko połowę pensji. Okazuje się, że los załóg zależy od portu, w którym dopadnie ich wieść o krachu właściciela statku. A raczej od prawa, obowiązującego w danym kraju.

Inspektorzy ITF pocieszają - jeśli jest to port zachodnioeuropejski, w USA, Australii, Nowej Zelandii, to istnieją szanse na odzyskanie choć części zarobków i bezpieczny powrót do domu. Gorzej, gdy taki statek wpłynie do jednego z afrykańskich lub azjatyckich portów. Wtedy dopiero mogą zacząć się poważne kłopoty. A już na to, gdzie statek chodzi i jak wyglądają finanse armatora, zwykły marynarz nie ma żadnego wpływu.

Może tylko liczyć na łut szczęścia. I to, że nie zamustruje z nim Jonasz.

Dorota Abramowicz{jathumbnail off}