Wielkanoc na lotnisku

Dla nich święta nie oznaczają czasu wolnego. Lotnicy marynarki wojennej z Darłowa, Gdyni i Siemirowic przez cały rok pełnią dyżury. Od początku lat 90. wzięli udział w blisko 550 akcjach ratowniczych. – Na lotnisku urządzamy śniadania wielkanocne. Każdy z chłopaków coś przynosi, siadamy razem przy stole, świętujemy, choćby symbolicznie – mówi kpt. pil. Marcin Hope.

Piętnaście dyżurów w ciągu miesiąca przytrafia się rzadko, ale już dziesięć to norma. – Czasem śmiejemy się, że jak człowiek budzi się rano i jest w domu, to znaczy, że musi się zbierać i czym prędzej biec do roboty. I odwrotnie: kiedy budzi się w pracy, to znak, że czas iść do domu – przyznaje kpt. pil. Marcin Hope, pilot śmigłowca ratowniczego Mi-14PŁ/R, który na co dzień stacjonuje w Darłowie.

I tak na okrągło. W piątek, świątek i niedzielę. 365 dni w roku, przez 24 godziny na dobę. Na lotnisku w Darłowie zawsze czeka załoga gotowa lecieć z misją ratunkową. – Na lotnisku urządzamy wigilie, śniadania wielkanocne. Wówczas każdy z chłopaków coś przynosi, siadamy razem przy stole, świętujemy, choćby symbolicznie – tłumaczy kpt. pil. Hope. Lotnicy przyznają, że wtedy na lotnisku robi się prawie jak w domu. – Służymy razem od lat, przebywamy ze sobą całymi dniami, znamy wszystkie dobre i złe cechy – wylicza st. chor. sztab. Marek Walasik, technik pokładowy. Ale, choć to zdanie mocno już ograne, to „prawie” robi wielką różnicę. Bo nawet w takiej atmosferze trudno się wyzbyć poczucia tymczasowości, w dodatku podszytej nieustannym napięciem. – Tutaj nawet gorzej się sypia, zwłaszcza gdy pogoda za oknem jest kiepska. Wtedy rośnie prawdopodobieństwo, że będziemy lecieć – zaznacza kpt. pil. Hope. Każdy lot niesie ze sobą ryzyko. – Ale to lepsze niż czekanie. Czasami człowiek siedzi, odlicza kolejne godziny i zaczyna marzyć o tym, żeby wreszcie coś się działo – podkreśla mł. chor. Robert Merta, ratownik medyczny z załogi Mi-14PŁ/R.

Na brak zajęć lotnicy na pewno jednak narzekać nie mogą. Przez lata służby akcji i związanych z nimi opowieści nazbierało się mnóstwo. Mł. chor. Merta: – Pamiętam poszukiwanie kajakarzy na jeziorze Łebsko w 2001 roku. Był maj, ale pogoda bardzo zmienna. Przyszła burza, wiatr poprzewracał kajaki. Sześć osób zdołało się uratować, pięć niestety zginęło. W ciągu jednego dyżuru mieliśmy trzy wyloty. Łącznie spędziliśmy w powietrzu dziewięć godzin.

Śmigłowce ratownicze marynarki wojennej brały też udział w ewakuacji powodzian z zalanego Wrocławia. Jednak głównym obszarem działania jest dla nich Bałtyk. – Mnie najbardziej w pamięci utkwił lot po kapitana niewielkiego jachtu, którym grupa ludzi wybrała się z Kołobrzegu na Bornholm – wspomina st. chor. sztab. Walasik. – Kapitan wypadł za burtę, nie miał kamizelki. Zanim łódź zrobiła zwrot i koledzy go wyłowili, zdążył się wychłodzić. Polecieliśmy na miejsce, a tam panika. Łódź weszła w dryf, nikt nie potrafił jej ustawić tak, żeby ułatwić nam pracę, w dodatku siła wiatru sięgała sześciu w skali Beauforta. Robert zszedł na pokład, chcieliśmy podpiąć kapitana w chustę i wciągnąć na górę. Ale lina zaplątała się wokół masztu i przeszła pod kilem. Do dziś nie wiem, jak z tego wybrnęliśmy. Człowiek dostaje wtedy zastrzyk adrenaliny, zaczyna szybciej myśleć i działać. Ostatecznie musiałem dowódcy podawać komendy. On manewrował śmigłowcem w ten sposób, że udało nam się wyplątać – opowiada.

Innego rodzaju komplikacje wspomina kpt. pil. Hope. Kilka lat temu dowodził załogą, która poleciała podjąć rannego kilkulatka z promu Karlskrona-Gdynia. Noc, wiatr, wysoka fala. Pogoda na tyle kiepska, że nieco wcześniej lotu odmówili ratownicy ze Szwecji. I tutaj też prom nie był w stanie ustawić się tak, jak tego oczekiwała załoga śmigłowca. – Musieliśmy zawisnąć tuż za kominami. Kłęby spalin szły prosto na nas. W dodatku ratownik musiał wciągnąć na pokład nie tylko chłopca, ale też dziadka, który się nim opiekował – opowiada kpt. pil. Hope. Ostatecznie akcja zakończyła się powodzeniem. Chłopiec trafił do szpitala w Słupsku i wrócił do zdrowia.

Dziś na lotnisku również dyżur pełni jedna z załóg. – Takie momenty zawsze są trudne. Z drugiej strony pogodziliśmy się ze specyfiką tej pracy i tyle. Naprawdę można czerpać z niej ogromną satysfakcję – podsumowuje st. chor. sztab. Walasik.

Brygada Lotnictwa Marynarki Wojennej to jedyna formacja w kraju, która utrzymuje ciągłą gotowość do prowadzenia akcji ratowniczych z powietrza na polskich wodach Bałtyku (tzw. strefa odpowiedzialności wynosi 30 tys. km kwadratowych). Dodatkowo lotnicy biorą udział w akcjach do stu kilometrów w głąb wybrzeża. Całodobowe dyżury pełnią śmigłowce W-3RM „Anakonda” i Mi-14PŁ/R stacjonujące na lotniskach w Gdyni-Babich Dołach oraz Darłowie. Wspomaga je samolot „Bryza” z bazy w Siemirowicach. Od początku lat 90. załogi ratownicze wzięły udział w 544 akcjach. Udzielili pomocy 285 osobom.

Łukasz Zalesiński /Polska Zbrojna