Concordia na skałach, kapitan pod pręgierzem

Po katastrofie wielkiego statku pasażerskiego w zbiorowej pamięci pozostaje jego nazwa, już zawsze kojarzona z wypadkiem. Tym razem zapamiętamy także nazwisko kapitana, który jak większość ujawnionych dotąd okoliczności wskazuje, sam okrył je niesławą.

Costa Concordia zamówiona została w styczniu 2004 roku, jako większa, zmodyfikowana wersja statków Costa Fortuna i Costa Magica z lat 2003 i 2004 (o pojemności brutto 102 587, mieszczących o ok. 300 pasażerów mniej od Concordii). Stała się pierwszym statkiem najnowszej serii we flocie armatora Costa Crociere, do której należą także Costa Serena (z roku 2007), Costa Pacifica (2009) – zawitał do Gdyni w minionym sezonie, Costa Favolosa (2011), a ostatni z obecnie zamówionych - Costa Fascinosa - ma być przekazany do eksploatacji w I połowie bieżącego roku (prawdopodobnie w maju).

Typoszereg statków światowej floty wycieczkowców podobnych do Costa Concordia, bazuje na tej samej platformie technicznej co klasa „Conquest” operatora Carnival Cruise Lines - należącego, tak jak Costa Cruises - do grupy Carnival Corporation.

Szybkie tempo budowy obu serii: „Concordia” i „Conquest” dobrze ilustruje liczba statków przekazanych przez stocznie koncernu Fincantieri w latach 2002-2012. Tylko dla dwóch brandów - Carnival i Costa - koncern zbudował w tym okresie 19 statków, z których 11 łączy daleko idące podobieństwa projektu do Concordii. Wszystkie statki klasy „Concordia” są identyczne pod względem technicznym, różnią się natomiast szczegółami aranżacji i wystroju wnętrz.
Costa Concordia zwodowana została w stoczni Sestri Ponente państwowego koncernu Fincantieri, 2 września 2005 roku. Na uroczystości obecny był m.in. prezes i największy udziałowiec Carnival Corporation - Micky Arison. Statek został pobłogosławiony przez kardynała Tarcisio Bertone, arcybiskupa Genui. Nie miała szczęśliwej ręki matka chrzestna, pracownica stoczni, Graziella Frisone. Pchnięta przez nią w kierunku burty butelka szampana nie rozbiła się. Przy drugiej próbie, dokonanej przez innego pracownika stoczni, udało się.

Statek (o numerze budowy 6122) został przekazany do eksploatacji 30 czerwca 2006 roku, jako największy statek pasażerski w historii Włoch, zaś 7 lipca miała miejsce oficjalna ceremonia chrztu, którego dokonała czeska supermodelka Eva Herzigova. W chwili wprowadzenia do eksploatacji wycieczkowiec stał się największym w historii włoskim statkiem pasażerskim.

Costa Concordia zaprojektowana i zbudowana została pod nadzorem włoskiego towarzystwa klasyfikacyjnego RINA. Charakteryzuje się tonażem pojemnościowym brutto 114 147 jednostek i wypornością, którą szacujemy na 85 do 95 tys. ton (w jednym ze źródeł znaleźliśmy wielkość 92 000 t). Mieści jednorazowo (tylko na dolnych łóżkach, co generalnie oznacza obłożenie po 2 osoby na kabinę) 3004 pasażerów, a maksymalnie - 3780 (wliczając łóżka piętrowe), w 1502 kabinach, przy ponad 1000 osobach załogi. Statek posiada 13 pokładów dostępnych dla pasażerów, o nazwach pochodzących od państw europejskich. Najwyższej, z dostępnych pasażerom, położony, otwarty pokład oznaczony nr 14 nazwano „Polonia”.

Długość jednostki to 290,12 m, szerokość 35,50 m, a zanurzenie 8,2 m. Napęd główny jest spalinowo-elektryczny (6 silników wysokoprężnych Wärtsilä o łącznej mocy 75 600 kW), a pędnikami są dwie śruby konwencjonalne. Prędkość eksploatacyjna to 19,5 węzła (wg niektórych źródeł 21,5), a maksymalna - 23 węzły.

Costa Concordia oferowała niezliczoną różnorodność atrakcji dla pasażerów, 13 barów, 5 restauracji i 4 basenów, z których dwa główne, największe, przykrywane były rozsuwalnymi, przeszklonymi dachami. Sala widowiskowo-teatralna Teatro Atene, położona w dziobowej części statku, zajmowała trzy pokłady - od trzeciego do piątego. Dwie restauracje – „Roma” na śródokręciu i „Milano” na rufie obejmowały dwa poziomy. Jedną z najbardziej spektakularnych, architektonicznych cech statku stanowiło Grand Atrium Europa łączące aż dziewięć pokładów.

Jak na niemal wszystkich statkach grupy Carnival, wnętrza Concordii zaprojektowane były przez głównego architekta koncernu - Joe Farcusa. Przewodnim motywem były najważniejsze style architektoniczne, charakterystyczne dla poszczególnych europejskich miast, widoczne zwłaszcza w takich pomieszczeniach, jak Grand Bar Berlin, Piano Bar Budapest i Café Helsinki.

Znany z braku architektonicznego umiaru (wielu współczesnym statkom wycieczkowym zarzuca się przesadny przepych i kiczowatość wystroju) Farcus przy wielu okazjach tłumaczył swoją designerską filozofię stosowaną na statkach grupy Carnival: „Zamysłem jest tu stworzenie środowiska dla ludzi na wakacjach, pozwalającego im oderwać się zupełnie od ich codziennego, normalnego życia i pozwalającego nawet najbardziej nieśmiałym osobom wyrwać się z ich skorup”. Z jednej strony wystrój najnowszej serii statków Costy może robić wrażenie, z drugiej jednak nie da się ukryć, iż daleko im do klasycznego, eleganckiego designu, z którego słynęły dawne włoskie transatlantyki.